Wildlife Paddock- meer dan een paardenpiste
Dat onze Paddock meer dan een piste alleen is, wisten we al even. Maar meer en meer komen er verhalen van leden boven, waar we helemaal warm van worden. Verhalen die aantonen hoe groot de invloed van onze Paddock en paarden was, en is, op hun leven. Niet alleen op vlak van paardenkennis en paardrijden. Maar ook van persoonlijke groei en mentaal welzijn.
Eén zo’n lid is Imaani, een jonge dame van 27 die sinds haar 24 jaar op Wildlife Paddock vertoeft.
Rond de jaarwisseling schrijft ze een gedicht over haar ervaring bij Wildlife Paddock en de paarden.
Kruip onder een dekentje en laat je raken door de emotie in haar gedicht.
In het donker vond ik mijn licht
Het donker was mijn toevlucht,
een plek waar ik kon verdwijnen,
waar niemand keek,
en ik alleen was met de zwaarte
van mijn beperking,
de leegte die in stilte tegen me sprak.
Mijn rugzak was zwaar,
gevuld met pijn die niemand zag,
en mijn maskers hielden de wereld op afstand.
Maar diep vanbinnen
wilde ik alleen maar mezelf zijn,
zonder oordeel, zonder angst.
Toen kwam jij.
Niet met felle lichten die het donker verdreven,
maar met een zachte warmte
die mijn ziel voorzichtig aanraakte.
Je luisterde naar mijn stiltes,
naar de fluisteringen van mijn hart
die ik zelf nauwelijks durfde te horen.
Bij jou mocht ik vallen,
mijn tranen laten stromen
zonder dat ik me moest schamen.
Mijn beperking werd geen grens,
maar een deel van mij
dat je met liefde accepteerde.
Je zag niet wat ik niet kon,
maar wie ik was.
Je droeg me niet,
maar liep naast me
tot ik zelf weer kon staan.
In jouw ogen was ik nooit te veel,
nooit te weinig,
maar precies goed.
Je tilde me uit het donker,
niet door het weg te nemen,
maar door me te laten zien
dat zelfs in de schaduw
licht kan bestaan.
Mijn beperking voelt bij jou geen gewicht,
alleen ruimte om mezelf te zijn.
Je gaf me geen valse hoop,
maar een veilige plek,
waar ik mijn rugzak mocht neerzetten
en mijn masker af mocht doen.
Nu vind ik de kracht
om mijn schaduw te omarmen,
om mezelf te zien zoals jij me ziet:
heel, waardevol,
en zoveel meer
dan wat de wereld ooit dacht.
Bij jou voel ik me thuis,
omringd door rust,
waar mijn hart mag genezen
en mijn angst mag verdwijnen.
Jij gaf me je hand in het donker,
en liet me voelen
dat ik nooit alleen ben.
Met jouw licht in mijn leven
kan ik zelfs in de diepste schaduw geloven
dat ik genoeg ben,
precies zoals ik ben.
