Van privé-stalling naar sportclub naar gemeenschapsplek !

Enkele jaren geleden (2013) ontstond Wildlife Paddock.  We wilden een plek creëren waar we paarden op natuurlijke wijze wilden huisvesten en rijden.  We lieten ons inspireren door natural horsemanship en bitloos westernriding.

Stilaan groeide er ook een gemeenschap van verzorgers, buddy’s, bezoekers en sympathisanten.  Het is duidelijk dat Wildlife Paddock ook betekenis kreeg voor de mensen die er kwamen.  Er groeide een beweging waar mensen zorg droegen voor de paarden, de plek en elkaar, en ook voor zichzelf. 

In contact met de paarden en de natuur komen mensen in verbinding met elkaar en zichzelf.

Wildlife Paddock is op vele manieren een experimenteerplek.  Een plek om ervaring op te doen op vele vlakken.  Duurzaam (over)leven op een plek waar geen voorzieningen zijn.  We willen een antwoord geven op de snelle digitale revolutie (internet en sociale media), en experimenteren met nieuwe organisatieculturen waar macht en hiërarchie niet de standaard zijn. 

Een plek waar mensen uitgenodigd worden in eigen kracht te komen en (zelf)verantwoordelijkheid op te nemen om van deze plek echt iets te maken.

Wildlife Paddock kan niet bestaan zonder deze community.  Zonder deze gemeenschap die mee zorgt voor deze plek en zijn bewoners, mens en paard. 

Tijdens een conflict met buddy’s de voorbije zomer was ik zeer boos.  De oplossing was simpel dacht ik: “Jullie hoeven hier niet meer te zijn, vertrek maar en jullie zijn niet meer welkom, probleem opgelost !”  

En toen begon het proces in mezelf.  Wat maakte me zo boos ?  Wat was de trigger die me zo emotioneel raakte ?  In eerste instantie was het disrespect voor MIJN eigendomsrecht.  Deze buddy’s eisten de plek zodanig voor zichzelf dat ik mezelf niet meer welkom voelde op mijn eigen plek en dit tijdens heerlijke zomermaanden.  

Maar het voelde dieper, daarom kon ik toch niet ZO boos worden.  Door reflecties vanuit mijn persoonlijke omgeving werd het duidelijk dat niet alleen het disrespect voor mijn eigenaarschap was dat me zo boos maakte, maar vooral het disrespect voor de mensengemeenschap die er gegroeid was.  

Wildlife Paddock wil gedeeld worden voor iedereen !  En kan niet opgeëist worden door externe buddy’s die even op ‘vakantie’ komen.  Buddy’s worden uitgenodigd om deel te worden van deze gemeenschap door te zorgen voor de paarden en de plek.  En wat me nu ook duidelijk is: door ook te zorgen voor de mensengemeenschap die er is.  Andere buddy’s toonden me dat zij zich uitgenodigd voelden om ook te zorgen voor de mensengemeenschap die er samenkomt. Dus ik heb de betrokken buddy’s opnieuw expliciet uitgenodigd om deel te zijn van deze gemeenschap.

Iedereen op de paddock is tegelijk gast en gastheer/vrouw om alzo samen een leuke gemeenschap en plek te bouwen.

Daardoor is Wildlife Paddock zo een verbindende en leuke gemeenschapsplek (commons) en ben ik heel dankbaar voor wat er kan ontstaan.  Dankbaar voor de mensen die er te gast zijn en dit mee mogelijk maken.

Ivo Bols