Leiderschap en zijn wonderen

Laatst was ik op een ranch waar ik genodigd was om een paard (en ruiter 🙂 ) te observeren.  Na de rijles moest het paard in een douchevak geplaatst worden voor verzorging.

Maar het paard besliste hier anders over.  De eigenaar van het paard kreeg het paard niet in dat vak geleid, getrokken, geduwd; vooruit geprobeerd, achteruit geprobeerd; niks hielp. Ik stond me al enige tijd af te vragen of ik het eens mocht proberen maar wou de eigenaar niet voor het hoofd stoten.

En dan kwam er hulp opdagen.  De lokale stalmanager bood zijn diensten aan.  Ook hier wilde het paardje niet in dat douchevak geleid, getrokken of geduwd worden.  Allerlei bewegingen en bedenkingen passeerden de revue.

Ondertussen stonden we daar dan toch een dikke 20 minuten met het paard te jongleren.  Al nagelbijtend en tongbijtend dacht ik, dit gaat over vertrouwensvol leiderschap.

Zou ik voorstellen om het paard op 5 min in de box te zetten ?

De wanhoop bij de eigenaar en de stalmanager was ondertussen zo groot dat ik dan toch voorstelde : “Mag ik even proberen? Ik denk dat ik hem er op 5 minuten kan inzetten.  Heb je die tijd nog ?” In mezelf denkend, 2 min. zal ook wel volstaan.

Ik nam het paard aan het touw en ging een wandelingetje maken in de stalgang waarbij ik mijn leid-stop oefening toepaste.  Na 30 seconden dacht ik, hij is er klaar voor.

Dus ik stapte resoluut vanuit de stalgang naar het douchevak toe en het paard volgde me zonder een kik te geven tot in het vak, helemaal op zijn plaats. Kan hij met zijn hoofd de andere kant op werd dan schuchter gevraagd. Ook dat bleek geen probleem te zijn, en ik heb het paard dan even in het vak gedraaid.

Ik had nog 75 seconden van mijn 2 min. over.

O, wat streelde dit mijn ego.  Yeeeaaa !